Ο περίγυρος, τα μέσα ενημέρωσης και τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλουν μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά πολλούς ανθρώπους με παραπάνω κιλά και να τους κάνουν να αισθάνονται άσχημα για τον εαυτό τους. Το θέμα είναι, όμως, να αποδεχτούν αυτό που είναι και να αγαπήσουν το σώμα τους. Αυτό έκανε η Dori Hartley η οποία μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όσους νιώθουν άσχημα για τα κιλά τους.

Δείτε τι εξομολογείται:

«Όλα ξεκινούν από τον καθρέφτη!

Υπάρχουν πολλοί σαν και μένα σε ολόκληρο τον κόσμο, που κρύβονται στο σώμα τους, αλλά θέλουν απεγνωσμένα να απελευθερωθούν. Η ζωή για εμάς είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα -και δεν εννοώ στα κιλά.Αυτό που πραγματικά εννοώ είναι οι συνεχείς μεταπτώσεις στην ψυχολογία μας για το αν αποδεχόμαστε ή όχι τον εαυτό μας.

Κατά γενική ομολογία, μεγαλώνοντας, δεν μας νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς. Από αυτό το σημείο καλύτερα να αρχίσω να χρησιμοποιώ πρώτο ενικό, γιατί δεν μπορώ να συμπεριλάβω τους πάντες σε αυτά που λέω, ειδικά όταν πρόκειται για θέματα διατροφής, βάρους και εμφάνισης.

Όταν κάποιος είναι «γεμάτος», διαρκώς αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην υπερβολική ευαισθησία και την πλήρη απάθεια. Προσωπικά, όταν υιοθετώ μία απαθή στάση, έχω τρομερή αυτοεκτίμηση.Αυτό είναι το αστείο της υπόθεσης. Όταν δεν με ενδιαφέρει η εικόνα που βγάζω στους άλλους, είμαι πιο χαρούμενη από ποτέ.

Τότε, η προσωπική μου ευτυχία έρχεται σε σύγκρουση με όσους με κατακρίνουν για τα κιλά μου και για το ότι πλέον δεν κάνω κάτι για να τα χάσω.

Συγκεκριμένα, πριν λίγο καιρό συνάντησα τη μητέρα μου, που είχα να δω πάνω από ένα χρόνο. Όταν με είδε, άρχισε να με ρωτάει αν συνεχίζω τη δίαιτα που είχα ξεκινήσει παλαιότερα, υπονοώντας ότι δεν έβλεπε κανένα αποτέλεσμα μέχρι τώρα.

Προφανώς, δεν της έδωσα καμία απάντηση γιατί συνεχίζει να με εκπλήσσει το γεγονός ότι ακόμα ασχολείται με τα κιλά μου.

Θα μπορούσα να της πω ότι πλέον δεν κάνω δίαιτα, για να μου εκφράσει μετά την απογοήτευσή της ή να της απαντήσω ότι συνεχίζω κανονικά και να την δω να παίρνει έναν επικριτικό μορφασμό, αφού προφανώς δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.



Οπότε, απάντησα στην μητέρα μου: «Σε απασχολεί ακόμα το βάρος μου; Αν η επικριτική στάση που κρατάς κονταροχτυπηθεί με τα κιλά μου, η μάχη θα καταλήξει σε αδιέξοδο, γιατί το λίπος μου δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Και απ' ότι βλέπω, ούτε η γνώμη σου πρόκειται ν' αλλάξει».

Το περίεργο είναι ότι δεν θεωρούμαι υπέρβαρη, είμαι απλώς «γεμάτη», αλλά απ' ότι φαίνεται αυτό αρκεί για να ενοχλώ τους γύρω μου, και ειδικά την μητέρα μου. Εκείνη έχει φυσική ομορφιά, επομένως δεν θα μπορούσε να δεχτεί ότι η κόρη της δεν της μοιάζει. Δεν είναι η μοναδική όμως, υπάρχουν πολλοί που αποδοκιμάζουν την στάση μου. Απλώς, η μητέρα μου παραδέχεται ανοιχτά ότι σιχαίνεται το σώμα μου.

Αυτό που με κάνει να γελάω είναι όταν οι άλλοι προσποιούνται ότι «ανησυχούν» για την υγεία μου. Αλήθεια, γιατί ανησυχούν; Πιστεύουν ότι δεν αποδοκιμάζουν τον άλλον, επειδή υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται για την υγεία του;

Τι θα κάνετε αν σας διαβεβαιώσω ότι είμαι υγιέστατη; Θα ευχηθείτε να εμφανίσω διαβήτη για να αποδειχτεί ότι είχατε δίκιο; Καλύτερα να μην ανακατεύεστε. Γι' αυτό παλεύω.

Με το σώμα αυτό γέννησα την υπέροχη, πανέμορφη κορούλα μου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που την κρατούσα στην αγκαλιά μου και την νανούριζα. Ήταν καλοκαίρι, φορούσα ένα ελαφρύ, αεράτο φόρεμα και καθόμουν στη βεράντα. Ο πατέρας μου κοίταξε την εγγονή του και μετά μου είπε: « Τι θα κάνεις με τα πόδια σου;». Τι ακριβώς έπρεπε να κάνω δηλαδή; Να τα κόψω; Να τα ανταλλάξω; Να νοικιάσω καινούρια μέχρι να καταφέρω να έχω τα δικά μου, ωραία πόδια;

Και τότε θυμήθηκα όλα όσα έχω κάνει, όλα όσα έχω δημιουργήσει και καταφέρει με αυτό το σώμα: ο άνθρωπος που είμαι, ο ταλαντούχος καλλιτέχνης, το μωρό που έφερα στον κόσμο. Όλα αυτά νομίζω πως είναι πολύ πιο σημαντικά σε σχέση με τα αντιαισθητικά πόδια και με την δυσάρεστη έκφραση που παίρνει ο πατέρας μου όταν τα κοιτάζει.

Διηγήθηκα την ιστορία στη μητέρα μου όταν την επισκέφθηκα και με κοίταξε με τρόμο. Είπε μάλιστα ότι αυτό ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχει ακούσει ποτέ. Την κοίταξα και σκέφτηκα ότι δεν μπορούσε να καταλάβει πως και εκείνη έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά προφανώς εθελοτυφλούσε.

Πόσες φορές με έχει αποκαλέσει χοντρή; Δεν μπορώ ούτε καν να τις απαριθμήσω. Το είχε ξεχάσει ή έλεγε στον εαυτό της ότι πάντα υποστήριζε την κόρη της, παρόλο που δεν έφτανε τα δικά της πρότυπα ομορφιάς; Τα κιλά μου ανέκαθεν ενοχλούσαν πολύ κόσμο, και κυρίως του γονείς μου. Πάντα αναρωτιόμουν σε τι άτομο θα είχα εξελιχθεί αν εκείνοι με στήριζαν και μου έλεγαν ότι είμαι τέλεια έτσι όπως ακριβώς είμαι, αντί να μου υπενθυμίζουν συνεχώς ότι δεν πληρώ τα κριτήρια ομορφιάς που θέλουν.



Το περίεργο είναι ότι πάντα αγαπούσα τον εαυτό μου, αλλά όχι την εμφάνισή μου.

Πλέον, έχω μία άριστη σχέση με το σώμα μου. Με βοήθησε να ξεπεράσω τον καρκίνο και την χημειοθεραπεία, με έκανε να νιώσω το θαύμα της ζωής με την γέννηση της κόρης μου, τα χέρια μου δημιουργούν μικρά καλλιτεχνήματα και το μυαλό μου δουλεύει διαρκώς. Κάποιοι με θεωρούν ακόμα και όμορφη- κάποιοι, αλλά όχι οι γονείς μου.

Ακόμα και αν μου έδιναν την ευκαιρία να τα κάνω όλα από την αρχή με ένα άλλο, αδύνατο σώμα, δεν θα το δεχόμουν. Γιατί αυτό το σώμα είναι το σπίτι μου, μέσω αυτού ζω την κάθε στιγμή και αποκτώ καινούριες εμπειρίες. Όχι με το αδύνατο σώμα ενός μοντέλου.

Στο τέλος της επίσκεψής μου, η μητέρα μου μου είπε: «Φαίνεσαι καλά. Η επιδερμίδα σου είναι υπέροχη και φαίνεσαι πιο νέα.». Της απάντησα: «Ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι γεμάτη. Το δέρμα μου φαίνεται τόσο καλά γιατί έχω το σωστό βάρος. Αν έχανα τα κιλά που θες να χάσω, το δέρμα μου θα σακούλιαζε και θα γέμιζα ρυτίδες. Θα έμοιαζα με ανθρώπινη αντίκα. Φαίνομαι καλά γιατί είμαι χοντρή.»

Είμαι παχουλή. Αν αυτό σας ενοχλεί, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Η ευτυχία και η αυτοπεποίθησή μου δεν εξαρτάται πλέον από το τι πιστεύετε για την εμφάνισή μου. Επομένως, σας παρακαλώ, σταματήστε να υποκρίνεστε ότι νοιάζεστε, πετάξτε τον «μανδύα» του διαβήτη και εκφράστε την ανησυχία σας μπροστά στον καθρέφτη- εξάλλου, από εκεί ξεκινούν όλα.»

Μήπως τελικά, όταν κατακρίνουμε την εμφάνιση των άλλων, δεν αισθανόμαστε οι ίδιοι καλά με τον εαυτό μας; Καλό θα ήταν να λύσουμε πρώτα τα δικά μας προβλήματα και μετά ν' ασχοληθούμε με τα θέματα των άλλων.

Πηγή: Mama365